Columns

Smakeloos

Ik heb kalktenen. Het zijn er maar drie, drie kleine gele teentjes, een kwaaltje van niks eigenlijk. Maar het oogt niet altijd en het knipt zo lastig.

In een folder van de gezamenlijke podotherapeuten, uitgegeven ter gelegenheid van de ‘nationale week van de voet’, las ik dat vele Nederlanders mijn lot delen. Maar hoera, juichte de folder, er was een nieuw medicijn dat genadeloos afrekende met kalktenen. Naar de apotheek dus.{mprestriction ids=”*”}

De eerste drie van de twaalf weken (KUUR AFMAKEN!, dreigde de verpakking van schimmeldoder Lamisil) ging het goed. De vierde week informeerde ik bij mijn vriendin of zij ook vond dat het water anders smaakte. Het was al lang droog geweest en ik dacht, misschien heeft het waterleidingbedrijf ons onvolprezen Heuvelrugwater tijdelijk aangevuld met water uit de regio Rijnmond. Maar nee, zij had niets geproefd.

De volgende dag keek het gezin verbaasd toe hoe ik maar bleef strooien met het zoutpotje. Ook ontkurkte ik een verse fles wijn, want de halfvolle van gisteren had ineens zijn smaak verloren. Nippend aan het verse glaasje, dat ook al smaakte alsof het de ganze zomer buiten had gestaan, begon het te dagen: Lamisil! Ik greep naar de bijsluiter. Die bevestigde dat verlies van smaak een mogelijke, doch zelden voorkomende bijwerking was. En ik moest het spul nog twee maanden slikken!

Drie tergend lange dagen vermande ik mezelf, wie mooi wil zijn moet tenslotte pijn lijden. Mijn neus functioneerde nog uitstekend, het leven rook heerlijk. Maar zodra ik een hap nam, volgde diepe teleurstelling. Koffie smaakte zout, slagroom naar shampoo, en zelfs de lekkerste pasta deed me denken aan een hap kleffe thermogrutten. De hele dag zocht ik in de keuken naar lekkers, naar smaak, het was er niet.

In arren moede kreeg al het eten een laagje sambal, dat ik tenminste nog wat voelde. Op nazomerse barbecues keek ik neerslachtig toe hoe andere gasten zich tegoed deden aan smakelijke lamskoteletten, Griekse salades en mooie wijnen. Vrienden reageerden wat lacherig, zagen niet dat wanhoop me in een diepe depressie dreef.

De vierde dag zonder smaak las ik nog eens de bijsluiter: ‘de smaak keert in de meeste gevallen enkele weken na de kuur terug’. In de meeste gevallen! Dat ging te ver, weg met die pillen. Twee maanden nog duurde het voordat het zout uit de thee, de thee uit de wijn en de shampoo uit de slagroom verdween. Sinds vorige week mag ik zeggen dat alles weer smaakt als het behoort te smaken. Met opgeklaard gemoed rol ik nu elke avond de sok van mijn voet, en met vertedering bekijk ik mijn drie lieve, kleine kalkteentjes.

(verscheen eerder op achterpagina NRC Handelsblad op 16 december 1999) {/mprestriction}