Gemeente klem met golfbaan

De Doornsche Golfbaan levert de gemeente de komende jaren nog verlies op, en daar is niets aan te doen. Gevolg van een schimmig aankoopbeleid uit het verleden.

De roep de 'subsidie' aan de golfbaan in te trekken klinkt luid, na de mededeling van de juridisch eigenaar -de Stichting Zwem- en Sportaccommodaties Doorn- dat de golfbaan onvoldoende opbrengt om de kosten weg te poetsen. Maar mensen die roepen dat de gemeente de subsidie aan de golfclub moet stoppen 'doen uitspraken die wel lekker bekken,' zegt voorzitter Van der Zee, 'maar je moet eerst kijken hoe het echt in elkaar zit. De golfclub zorgt juist voor vermindering van de kosten. Als we die golfclub killen gaan de kosten verder omhoog, omdat er geen opbrengsten zijn.'

Want het was niet de golfclub, maar de gemeente zelf die in 2008 besloot de grond onder de golfbaan te kopen, om zowel de Mariniers -die de kazerne wilden uitbreiden- als 'een projectontwikkelaar met plannen voor woningbouw' voor te zijn. De grond werd aangekocht voor €2 miljoen en kreeg de bestemming sport. De golfclub zou de rentelasten van een ton per jaar wel opbrengen, was de gedachte. Maar het ledental van de club kalfde af, waardoor er slechts €40.000 per jaar terugkomt aan inkomsten en de gemeente opdraait voor de overige €60.000. 'De crisis,' zegt Van der Zee, is daarvan de oorzaak. 

Wat de gemeente met de golfbaan aan moet is nu de vraag. Nog voor de zomer komen er scenario's op tafel, met oplossingen die liggen in de ongewisse toekomst van het naastgelegen marinierscomplex, dat het ministerie van defensie de komende jaren af wil stoten. Daarbij kan de waarde van het golfterrein wellicht opwaarts meeliften, hopen de bestuursleden. 'Verkopen gaat niet in deze tijd', zegt voorzitter Van der Zee. 'Maar in 2017 gaan er een hoop dingen veranderen, met het zwembad en het mariniersterrein. Hopelijk dat we dan uit de crisis zijn en er misschien iets van een sport- en wellnesscentrum van kunnen maken,' aldus penningmeester Stegeman.

De vraag is nog wel waarom de gemeente destijds de hoofdprijs betaalde voor de grond, waarvan de waarde vandaag geschat ruim onder het miljoen. 'Twee miljoen was destijds een reeele prijs', zegt penningmeester Stegeman, 'twee taxateurs hebben de marktwaarde berekend, een derde zou een salomonsoordeel vellen. Dat hoefde niet, want de twee waren het snel eens.' De stichting had het eerste recht van koop, omdat die het terrein een decennium eerder juist had verkocht aan de twee vastgoedpartners waarvan nu gekocht werd, naar verluidt voor een bedrag van twee ton. Maar waarom zou je tien jaar leter het tienvoudige betalen?  'Hoe dat precies gegaan is weten we niet, dat is ver voor onze tijd gebeurd. De stukken daarover liggen in het streekarchief, in Wijk bij Duurstede.'