Een verkrot pand verfraaien met guerillakunst mag. Maar daar mag je dan weer geen reclame voor maken, merkte Jan de Winter.
Vorig jaar bekleedde Jan de Winter een verkrotte bungalow om de hoek van zijn bedrijf in Driebergen met een schilderachtig spandoek. Eerst was het een wintertafereel, toen werd het een zuilengalerij, rond kroningsdag een driekleur. De tienduizenden dagelijkse passanten -de villa staat op een A-locatie- applaudiseerden; niet langer hoefden ze tegen een vervallen en dichtgetimmerd pand aan te kijken. De Winter vervangt de vertoning nog altijd om de paar weken. Op de voorgrond plaats hij een kleiner spandoekje met de naam van zijn bedrijf: Showprint, reclameprinters .
'Een soort guerilla-actie, de eigenaar weet er niets van. Omdat we dachten: we moeten wat doen aan met dat smerige ding', aldus De Winter, die het behalve veel positieve reacties ook nieuwe opdrachten opleverde. Bijvoorbeeld van de eigenaren van een pand aan de Driebergseweg, richting Doorn. Een statig pand, waarvan de restauratie halverwege is blijven hangen in procedures en de economische crisis, dus met rondslingerende bouwmatrialen en hekken. 'Er werd ingebroken, het lood van het dak gestolen, jongeren hingen er rond. Of we niet er niet iets leuks mee konden doen.'
De Winter diende zijn spandoek weg te halen. 'Ik begrijp heus wel dat je ergens een streep moet trekken, anders krijg je Belgische toestanden. Maar je kunt ook bets een oogje dichtknijpen – vooral als we op relatief eenvoudige wijze een smile op de gezichten van voorbijgangers weten te krijgen,' aldus De Winter, die toch weer een beetje tegen de draad in gaat door niet het hele bord, maar slechts alleen de naam van zijn bedrijf van het spandoek weg te plakken. Nu prijkt alleen nog in dikke letters Printje? – 'dat is een knipoog naar een bekende bierreclame'- de rest moet de passant er zelf maar bij verzinnen. 'We zullen zien of dit wel mag. Je probeert er toch een beetje omheen te zwemmen he.'
