Of ik in februari het Stoetwegenpad wil schouwen. Dat komt, Hillridge doet niet alleen stukjes schrijven maar is ook van de Voetstap, daarom. Schouwen is de route lopen en een beetje opletten, rotzooi oprapen, dingen opnoteren en als het nodig is dingen opknappen. En daarvan foto’s maken.
We skippen het rondje De Breul, het is immers al na vier uur en anders raken we in het donker en dan mag je niet in de natuur lopen. Bovendien geeft de afkorting de kans de oorspronkelijk bedachte route te lopen, langs de hockey- en honkbalvelden van Phoenix, de volkstuinen en de oude renbaan.
Dat traject ging niet door omdat de terreineigenaar -een Abbing- zijn voet dwars zette. Het waarom ben ik even vergeten, maar er was iets met een oude vete die de man had met de directeur van organisatie die Klompenpaden maakt.
En er is de herinnering dat een Abbing onlangs nog de bestemming van het gehele moestuincomplex plus renbaan probeerde te veranderen in wonen, maar dat bleek een hopeloze missie tegen de geharnaste provinciale beleidsmakers.
We lopen langs de oude renbaan, rechtsaf het perenlaantje op. Vandaag geen reeën en ringslangen, die zie je hier anders best vaak. Zoals toen ik eind vorige eeuw een wandelingetje verzon als afleiding voor mijn vriendinnetje met weeën en we hier een half roedel tegenkwamen. Dat was een succesvolle actie. Het uiteindelijke kind mag er trouwens ook wezen.
Nogmaals rechtsaf even het afsalt op en bij de sluis linksaf, langs de Blikkenburgervaart. Het is nat en de route glibbert. Een meisje stapt wat overdreven correct van haar fiets, dat mag hier immers niet. Wat zou ons dat schelen, maar misschien is ze ooit terecht gewezen door een regelneef op wandelschoenen.
Achter Schoonoord staat plots een ree te grazen. Er wordt hier duidelijk te weinig gejaagd, de ree kent het woord schuw niet. Wel een fotomoment. Op de achtergrond zie je de leslokalen van wat nu Openbaar Zeister Lyceum. Prachtig uitzicht hebben die leerling vanuit hun dramaklassen, om jaloers op te wezen.
Bij slot Blikkenburg staat een Porsche op de oprit, zoals dat hier heurt. We ronden de Buitenplaets en komen erachter terecht op een soort glijbaan, volgende keer spikes aan.
We schuilen voor de regen, heel handig in het tunneltje onder het spoor, dat blank staat, maar net niet tot de vetergaten van de schoenen reikt.
Zie een kilometer verder dat het Zwitserse chalet langs het spoor is verkocht en moet denken aan de tijd dat de mevouw van het chalet in de krant stond, omdat haar tuin nodig was voor nieuwe spoorwegen, die er nooit kwamen.
Opnieuw zo’n lekker klaphekje door, deze hekjes klepperen lekker boven het nimmer aflatende verkeersgeruis heen. Lopen langs de verbrede Kromme Rijn, constateren nieuwe hondenstrandjes en zien aan de overzijde de achtertuinen van Odijkse paleisjes, die de drukte langs de provinciale weg aan de voorzijde moeten goedmaken.
We steken terug onder de A12 door en zien op Rijnwijck veel hele lange pijpwerken. Ze slurpen het vele populierenblad uit de brede sloten en vaarten om het verderop in een bergbezinkbassin weer uit te spuwen.
We zijn net voor het donker weer terug op startpunt.
