Op vijfhonderd meter van de eerste melktap van de provincie Utrecht is vanochtend de volgende eerste melktap van de provincie geopend. Allebei aan de Driebergse Gooijerdijk, allebei een euro de liter.
Driebergen-30 nov 2016– Binnen is het halfacht, buiten is het min vijfkommavier, op de radio hoor ik hoe de verslaggever van rtv Utrecht op bezoek is bij de jonge boer Martijn Maandersloot. Martijn heet eigenlijk Mandersloot, maar ja, dat accent he.
Aanleding is de -volgens rtv Utrecht dan- eerste selfservice melktap van de provincie Utrecht. Er komt rauwe melk uit, en dat smaakt anders, zegt de jonge boer. Ik fiets er even later zelf heen, stap het blokhutje binnen en stuit op een chromen installatie. Martijn komt aangesneld, de eerste klanten behoeven nog wat aandacht en hulp.
Dat komt, de flessen zijn krap en de melk schuimt er snel overheen. De remedie is niet meteen helemaal vol tappen, maar rustig, in drie fases. Dan krijg je alles erin en niets op de vloer. De jonge boerin heeft immers al genoeg te doen. Momenteel zit ze binnen briefjes te tikken, zegt Martijn, handleidingen. Over dat pulserende tappen ja.
Ik leg uit dat ik van de rauwe melk yoghurt wil maken, omdat ik net terug ben uit Libanon en de huisgemaakte yoghurt daar zo hemels was. Ja dat deed mijn moeder ook altijd, vertelt Martijn over vroeger. Vijf liter melk, halve liter yoghurt erbij, naast de kachel zetten, de ochtend erop lekkere yoghurt. Heerlijk.
Veel allochtonen, zegt Martijn, komen hier al langer melk kopen. Grote hoeveelheden, per tien liter vaak. Zelf kaas maken, yoghurt, stremsel. Mischien wel een goed idee om wat recepten op te hangen. Kan de boerin binnen mooi die briefjes vast tikken.
Met twee liters melk fiets ik door naar het biologisch-dynamische boerderijwinkeltje van de Hondspol. Die hebben ook een melktap, al jaren eigenlijk, maar daar komt alleen op vrijdag en zaterdag melk uit en zodoende is het er nooit van gekomen. Alle concurrentie is goed, zegt de mevrouw achter de balie, maar onze Demeter melk is een heel ander product. Is onvergelijkbaar.
We zouden m eigenlijk duurder moeten maken dan een euro de liter.
Bovendien, zegt de mevrouw, het gaat om de grond he, om de bodem. Als we zo doorgaan met de bodem dan zijn we er over tweehonderd jaar niet meer. Dan ben ik er toch niet meer, grap ik slecht, maar dat valt niet in goede aarde. Ik koop nog wel wat piepers, uien, rauwmelkse kaas en veldsla.
Op de terugweg weer langs boer Martijn. Heel veel extra geld brengt de melktap -in het blokhutje ook koffie en koek en eieren trouwens- niet op, nee. Wel drie keer meer dan de melk die in de melkwagen verdwijnt, maar op die paar liters die mensen komen tappen… En er zit ook weer werk in he.
Misschien moet je ook biologisch gaan boeren, opper ik. Nou nee, zegt Martijn, daar sta ik niet zo achter, met die hoorns en zo. Bovendien heb ik dan nog ns vijftig bunder land nodig voor al mijn koeien, en dat is er niet. Trouwens, zij gooien ook gewoon onze mest op hun land. Dat mag, ze mogen dertig procent van buiten aanvoeren. Hun koeien krijgen ook gewoon mais bijgevoederd. Denk niet dat je verschil in smaak zult proeven.
